15 moich ulubionych reżyserów

Witajcie!

Od poprzedniego tego typu zestawienia minął rok. Pora więc, abym (z braku lepszego pomysłu na notkę) ponownie przyjrzał się temu zagadnieniu oraz przedstawił wam 15 twórców, na których w mojej opinii zawsze można liczyć, że dostarczą pełnowartościowy produkt. 

  

Miejsce 01. 

Roman Polański

Wiem, że ten wybór może być przez wielu uznany za kontrowersyjny (szczególnie w erze #metoo)  i pewnie niejednej osobie się narażę, ale mnie nie interesuje to, co, komu i gdzie Polanski wsadzał 40 lat temu. Ja bowiem nie oceniam go w tym momencie jako człowieka, ale przede wszystkim jako reżysera. W takim ujęciu natomiast Polański to bez wątpienia wybitny twórca konsekwentnie eksplorujący mroczną stronę ludzkiej psychiki, którego żaden z filmów mnie nie zawiódł co się naprawdę bardzo rzadko zdarza.A poza tym lubię być przekorny i "płynąć pod prąd".

Miejsce 02. 

David Lynch

Mistrz i twarz współczesnego surrealizmu. Zwichrowana wyobraźnia (prawie tak, jak jego fryzura), niesamitowy indywidualizm i konsekwencja w tworzeniu dzieł trudnych w odbiorze i znajdujących się w opozycji do obowiązujących trendów. Za konsekwentne unikanie zaszufladkowania. Za odwagę bycia artystą i marzycielem. Za tworzenie kina oryginalnego i urzekającego nastrojem, który jest absolutnie nie do podrobienia.

Miejsce 03.

Jim Jarmusch

Mistrz kinowego „niedziania się”. Jego obrazy są niespieszne . Próżno w nich szukać wybuchających samochodów czy gołych panienek nawet wtedy, kiedy teoretycznie coś powinno się dziać (Tak jak np. w "Poza Prawem", który opowiada o uciekinierach z więzienia choć samego momentu ucieczki nie widzimy). Dlatego też dla przeciętnego odbiorcy będą to ciężkie w odbiorze. A mimo to ciężko oderwać wzrok od ekranu gdyż bohaterowie są ciekawi a dialogi, których w tym filmach nie brakuje, są błyskotliwie napisane.

Miejsce 04. 

Christopher Nolan 

Reżyser, który nigdy mnie nie zawiódł a jego nazwisko jest zawsze gwarantem najwyższej jakości! Swoimi dziełami, takimi jak chociażby "Batman Początek", "Dunkierka", „Memento”, „Incepcja” czy „Prestiż” przedefiniował on bowiem pojęcie kina akcji pokazując, że tym mianem nie musiamy koniecznie określać tylko pustych intelektualnie ale oszałamiających wizualnie widowisk w stylu Michaela Baya.

Miejsce 05. 

David Fincher

Filmowy samouk, który potrafi fenomenalnie opowiadać obrazem. Stworzone przez niego dzieła (Ze szczególnym uwzględnieniem Siedem, Zodiaca, Gry, Social Network i Fight Clubu) są drapieżne, pełne energii a przede wszystkim utrzymane w niezwykle mrocznym klimacie. Krótko mówiąc stanowią kwintesencję doskonale zrealizowanego Thrillera. 

Miejsce 06. 

Lars von Trier

"Niespokojna dusza" współczesnego kina. Twórca niezwykle oryginalny i bezkompromisowy, którego filmy sprawiają widzowi autentyczny ból i do głębi poruszają. Swoją drogą przyznam, że już od dłuższego czasu przymierzam się do zmierzenia z całą filmografią tego duńskiego prowokatora i skandalisty jednak na razie nie czuję się jeszcze psychicznie gotowy. Miejsce na mojej liście to zasługa genialnej „Melancholii” czyli jednego z najlepszych filmów jakie w życiu widziałem.

Miejsce 07. 

Xavier Dolan

Ośmielę się stwierdzić, że nikt nie potrafi budować tak niesamowitego nastroju, jak ten nieprzyzwoicie utalentowany kanadyjczyk nie przez przypadek uważany za jednego z najlepszych i najbardziej obiecujących współczesnych filmowców. Tak na marginesie dodam, że jego twórczość poznałem dzięki niezależnym od siebie rekomendacjom ze strony dwóch koleżanek, którym będę za ten fakt dozgonnie wdzięczny. 

Miejsce 08.

Yorgios Lanthimos

Grecki reżyser swoje miejsce na tej liście zawdzięcza dwóm tytułom (Jednym z nich jest "Kieł" drugim "Homar") , które trudno wyrzucić z pamięci i które nie pozostawiają obojętnym. Za chłód, minimalizm a przede wszystkim za krytykę współczesnego świata (przypominającą twórczość mojego ulubionego pisarza Michela Houllebecqa) oraz odgórnie narzuconych wzorców zachowań czy paradygmatów.

Miejsce 09. 

Denis Villeneuve

Skoro każdy film tego pana oceniłem na dziewiątkę to chyba nie może go zabraknąć w tym zestawieniu nieprawdaż? Niecierpliwie czekam na dalszy rozwój jego talentu i kolejne produkcje. 

Miejsce 10. 

Quentin Tarantino

Myślę, że nie muszę uzasadniać dlaczego się na tej liście znalazł? Przecież mówimy tu o człowieku, który zredefiniował kino a takie filmy jak nowatorskie i rewelacyjnie napisane "Pulp Fiction", „Bękarty Wojny” czy chociażby "Django" to dziś absolutna klasyka. Dodam więc tylko, iż fakt, że Tarantino znajduje się tak daleko poza podium to „zasługa” mojego rozczarowania wtórnością zaprezentowaną w „Nienawistnej Ósemce”. Mam nadzieję, że planowanym filmem o rodzinie Mansona wróci tam, gdzie jego miejsce czyli do pierwszej trójki.

Miejsce 11. 

Kar Wai Wong

Filmy, które urzekają klimatem. Mają w sobie magię ale i groze snu, wywołuja w widzach poczucie osamotnienia i smutku. Ogladajac je czujemy sie jak w innym swiecie. Uwielbiam taki specyficzny, dziwny i enigmatyczny klimat jaki udaje się Wai Wongowi wykreować.

Miejsce 12.

Kevin Smith

Reżyser, który kręci świetne pełne humoru, luzu ale też refleksji nad życiem filmy takie jak "Sprzedawcy" {Clerks} czy "W pogoni za Amy" {Chasing Amy} a w dodatku ma godny podziwu dystans do samego siebie (czego dowodzą choćby jego występy przed słuchaczami z amerykańskich uczelni w ramach cyklu „An Evening with Kevin Smith”) oraz niezwykły dar opowiadania kapitalnych anegdot.

Miejsce 13.

Edgar Wright

Mimo, że nie ma wielkiego dorobku na koncie to jego dotychczasowe produkcje po prostu powalają, tak jak np. tegoroczny Baby Driver, który polecam zobaczyć każdemu, kto (tak jak ja) kocha kino. Wright posiada bowiem niezwykłą umiejętność bawienia się popkulturą, nieprzeciętne zdolności a przede wszystkim specyficzne poczucie humoru, które tak bardzo mi odpowiada.

Miejsce 14. 

Nicolas Winding Refn

Bezkompromisowy twórca, u którego forma zdaje się być dużo ważniejsza od treści. 

Miejsce 15. 

Tom Ford 

Wyróżnienie nieco może na wyrost, gdyż Ford właściwie nie jest nawet reżyserem tylko projektantem mody. W dodatku ma na swoim koncie tylko dwa filmy. Zarówno mianowicie "Samotny Mężczyzna" jak i "Nocturnal Animals" są jednak wysmakowanymi wizualnie i ociekającymi perwersyjnością arcydziełami, za które miejsce w moim zestawieniu się po prostu należy. 

Znaczenie jest bez znaczenia.

Niech Cthulhu będzie z wami

Śledząc filmowe fora i portale zauważyłem, że zdecydowana większość widzów zdaje się tej produkcji zwyczajnie nie rozumieć. Odniesienia do niej można bowiem spotkać co najwyżej przy okazji wymieniania najgorszych filmów świata obok takich "arcydzieł" jak "Piraniokonda" czy "Sharknado". No cóż! Muszę przyznać, że jakoś specjalnie się temu nie dziwię.

Dzieła francuskiego twórcy Quentina Dupieux  to bardzo specyficzne kino, które znacząco odbiega od schematów, do których przyzwyczaiły nas "normalne" produkcje. Takie filmy jak "Rubber" wymagają bowiem nie tylko "zawieszenia niewiary", ale również (a może przede wszystkim) znajomości określonej konwencji, by czerpać przyjemność z seansu. Nie każdy odbiorca przygotowany jest na tego typu transgresyjne doświadczenie. Przeciętny widz może zatem uznać, iż nie ma tu za grosz logiki, po prostu wyłączy odbiornik a później będzie narzekał z jak beznadziejną produkcją mieliśmy do czynienia.

Mnie jednak  ten szalony i niezwykle oryginalny obraz, który sam siebie nazywa "hołdem dla bez powodu" bardzo przypadł mi do gustu. Pewnie to wynik tego, iż jestem nieskrywanym wielbicielem cudownie purnonsensowych w swym klimacie skeczy „Latającego Cyrku Monthy Pythona”oraz koneserem odjechanego kina, w którym, że się tak wyrażę , "im dziwniej tym lepiej!".

Warto wszak zauważyć jedną podstawową i fundamentalną rzecz. "Mordercza Opona" to dzieło samoświadome, które bawi się naszymi oczekiwaniami. Produkcja urzekająca nieprzewidywalnością, absurdem i groteskową formą skierowana w głównej mierze do "wyrobionego" odbiorcy, któremu nie przeszkadza ciągłe "puszczanie oka" oraz bawienie się estetyką kiczu czy konwencjami. Kogoś, kto potrafi się zagłębić w to, co autor chciał przekazać i nie ma podejścia typu "O! Jak się pięknie mordują".

Osobiście uważam zatem, że ten kapitalny obraz powinien być postrzegany przede wszystkim jako rozkoszny pastisz kina grozy klasy Z z jego idiotycznymi antagonistami, kulawymi dialogami czy nielogicznym zachowaniem bohaterów, a przede wszystkim jako wielka postmodernistyczna zgrywa z widzów, czego zresztą twórcy specjalnie nie ukrywają i informują nas o tym niemal otwartym tekstem stosując kapitalny zabieg z „burzeniem czwartej ściany”.

Należy zatem pogodzić się z tym, że wydarzenia na ekranie niczym tytułowa opona toczą się swoim rytmem i pozwolić dać się uwieść tej pozycji jak najpiękniejszej dziewczynie. Zapewniam, że kto tak postąpi absolutnie nie będzie żałować! Ja osobiście jestem absolutnie zakochany w tym filmie i chętnie do niego wracam, kiedy tylko mam taką możliwość.

Mordercza Opona (Rubber)

Reżyseria: Quentin Dupieux

Scenariusz: Quentin Dupieux

Kraj: Francja, Angola

Gatunek: Dramat, Horror, Komedia

Czas trwania: 85 minut

"Wieża, Jasny Dzień" czyli Mroczny, słowiański impresjonizm

Niech Cthulhu będzie z wami!


Opis fabuły (za Filmwebem)
Na parę dni przed uroczystością Komunii Świętej córki Mulę i Michała odwiedza niecodzienny gość: niewidziana przez rodzinę od lat młodsza siostra Muli - Kaja która jest biologiczną matką dziewczynki. Czy Kaja będzie starała się odzyskać dziecko? Rodzinie jej zachowanie wydaje się co raz bardziej dziwne. Wokół także dochodzi do wydarzeń, które trudno wyjaśnić. Kościelna uroczystość się zbliża, a atmosfera między siostrami gęstnieje. Wkrótce ma się okazać, że istnieje inny ważniejszy powód, dla którego Kaja wróciła.

Mundial, Mundial i po Mundialu!

Niech Cthulhu będzie z wami!

Znamy już wszystkie rozstrzygnięcia tegorocznego mundialu. Mistrzem świata została Francja po zwycięstwie 4:2 nad dzielnymi Chorwatami a królem strzelców Harry Kane (Oficjalnie, gdyż w rzeczywistości najwięcej bramek nastrzelał Own Goal, który w barwach Barcelony był jedną z gwiazd ubiegłorocznej Ligi Mistrzów).

Pozwólcie zatem, że na moment odbiegniemy od normalnej tematyki tego bloga i pozwolę sobie na krótkie podsumowanie swoich wrażeń odnośnie tego wszystkiego, co wydarzyło się na rosyjskich boiskach przez ostatni miesiąc. 

Nie wiem chyba już jestem za stary, ale poza bardzo nielicznymi wyjątkami to jakoś te mistrzostwa spłynęły po mnie jak po Kaczyńskim zarzuty o łamanie konstytucji. Podczas poprzednich mistrzostw co drugi mecz wywoływał emocje i pamiętałem go latami. Teraz tego nie było. Nie było pięknych koronkowych akcji czy indywidualnych popisów. Na boiskach dominowało wyrachowanie, błędy (głównie w wykonaniu bramakarzy. I to nawet tych uważanych do tej pory za topowych jak DeGea, Muslera czy Szczęsny) oraz stałe fragmenty gry. Nie zauważyłem tu ani jednej drużyny, która od początku do końca zmagań prezentowałaby poziom pozwalający uznać, że faktycznie była tą najlepszą jedenastką turnieju. Każda z ekip zaprezentowała bowiem wyłącznie pojedyńcze przebłyski. 

W przeciwieństwie do poprzednich edycji tej imprezy podczas boiskowych zmagań nie została też wykreowana żadna nowa gwiazda (4 lata temu w Brazylii mieliśmy do czynienia z eksplozją talentu Jamesa Rodrigueza, o którym wcześniej słyszeli chyba tylko fani reprezentacji Kolumbii a dziś jest jednym z kluczowych zawodników Bayernu Monachium i ma za sobą epizod w Realu Madryt). 

Dodatkowo warto podkreślić, że był to mundial, na którym nieomal wszyscy teoretyczni murowani faworyci (Brazylia, Argentyna, Hiszpania czy Niemcy) wypadli słabo i dość wcześnie pożegnali się z rozgrywkami (Myślę, że winnym może tu być niedostateczna regeneracja po wyczerpującym sezonie, w którym najlepsi piłkarze tych reprezentacji mieli do rozegrania ok. 60 czy 70 spotkań. Przecież to mimo wszystko są tylko ludzie a nie roboty). 

Największym paradoksem tego turnieju była dla mnie jednak postawa reprezentacji Chorwacji. Na całym turnieju Chorwatom udało się tak naprawdę tylko spotkanie z Argentyną, gdzie na tle słabego rywala zaprezentowali się znakomicie, z przyjemnością obserwowałem ich grę i byłem pewien, że jeśli utrzymają taką dyspozycję, to po mistrzostwo świata sięgną "na luzie w rozpiętej bluzie". W pozostałych meczach, delikatnie mówiąc "grali piach" (głównie ich lider czyli Luka Modrić, który nie wiedzieć czemu jest kreowany na faworyta zmagań o tegoroczną Złotą Piłkę) i zwyczajnie mieli ogromnego farta (trafili do tej zdecydowanie słabszej połowy drabinki i mieli "autostradę do finału") oraz świetnie dysponowanego Subasicia. Na szczęście w finale limit szczęścia Chorwatów został już wyczerpany (sami podarowali rywalowi 2 bramki) i przegrali z Francuzami. 

Warto również wspomnieć o Belgach, którzy cały turniej sprawiali wrażenie, że grają na 20% procent możliwości a mimo tego odprawili z kwitkiem zarówno Anglię (w meczu o trzecie miejsce) jak i Brazylię (w ćwierćfinale). Żałuję jedynie, że w półfinale z Francją Belgowie zagrali swoje najgorsze spotkanie, bo mam graniczące z pewnością przekonanie, że to była jedyna drużyna, która mogła być dla trójkolorowych realnym zagrożeniem. 

O występie reprezentacji Polski nie ma co wspominać, gdyż jak zwykle skończyło się na wielkich oczekiwaniach. Boiskowa rzeczywistość prędko zweryfikowała autentyczną wartość tych pseudogwiazd z Lewandowskim, Krychowiakiem, Szczęsnym czy Adamem Nawałką na czele. Zabrakło jakiegokolwiek konceptu gry, zaangażowania i woli walki. No, ale przecież, jak stwierdził nasz kapitan na jednej z konferencji prasowych, "samą walką meczów się nie wygra!". No cóż panie Lewandowski! Może i nie, ale zawsze warto próbować pozostawić po sobie dobre wrażenie niż zostać pośmiewiskiem całego piłkarskiego świata! Jakoś Iran czy Peru sobie z tym poradziły. 

Najlepsze mecze

1. Hiszpania - Portugalia (A właściwie powinienem powiedzieć: Hiszpania kontra Cristiano Ronaldo ;) ). 

2. Chorwacja - Rosja 

3. Dania - Peru

4.Chorwacja - Argentyna (Popis gry w wykonaniu reprezentacji z Bałkanów. Kapitalny mecz i fenomenalna bramka z wolnego Luki Modrica!) 

5. Francja - Argentyna (Fajnie się to spotkanie oglądało, ale pod względem czysto piłkarskim to było takie starcie dwóch "ogórków" jak nie przymierzając starcie Termaliki Nieciecza z RKS Radomsko. "Radosny" futbol, zero taktyki, juniorskie błędy, bramki z przypadku (aczkolwiek piekne) a nie wypracowane a przede wszystkim żenująca postawa obrońców obydwu drużyn). 

Najgorsze mecze 

1. Dania - Francja (Wynik satysfakcjonował obie drużyny, więc nie chciały sobie zrobić krzywdy)

2. Polska - Japonia (Ostatnie 10 minut tego meczu to podręcznikowa definicja antyfutbolu) 

Największe odkrycie: 

Denis Czeryszew (Rosja)

Bramka turnieju:

 Benjamin Pavard (Francja - Argentyna)

Najlepsza parada bramkarza: 

Thibaut Courtois (Belgia - Brazylia)

Największa sensacja:

 Odpadnięcie reprezentacji Niemiec i Hiszpanii

Największe rozczarowanie:

Postawa reprezentacji Polski

Najlepszy piłkarz: 

Cristiano Ronaldo (Portugalia)

Po prostu Pan Piłkarz! Niemal w pojedynkę zapewnił Portugalii remis z Hiszpanią. Ośmielę się stwierdzić, że gdyby tylko miał z kim grać, to bez wątpienia sięgnąłby po mistrzostwo świata. Dodatkowo jego sensacyjny transfer do Juventusu przyćmił wszystkie pozostałe wydarzenia na tym mundialu. 

Najgorszy piłkarz: 

Neymar (Brazylia)

Miał olśnić talentem i pokazać, że nie przez przypadek jest najdroższym piłkarzem w historii. Został królem memów.

Najlepszy bramkarz: 

Thibaut Courtois (Belgia)

W jego przypadku absolutnie nie nie dziwią pogłoski o możliwej (a niektórzy mówią, że wręcz przesądzonej) zmianie barw klubowych i przejściu do Realu Madryt. Grał bardzo pewnie a dodatkowo popisał się kapitalną interwencją w końcówce meczu z Brazylią. 

Najbardziej "przehypowana" drużyna

Chorwacja 

(Drużyna, która cudem prześlizgała się do finału mając prawdziwą autostradę i nie będąc zmuszoną grać z najlepszymi uważana jest za piłkarskich gladiatorów. No cóż! Jeśli prawdą są słowa Ivana Rakitica, że każdy kto nie kibicuje Chorwacji jest Francuzem to widocznie jestem mieszkańcem kraju nad Sekwaną).

Największe WTF
Zwolnienie trenera przez reprezentację Hiszpanii na dwa dni przed początkiem rywalizacji.

Najbardziej kurtuazyjna interwencja bramkarska 

Najbardziej mnie zawiedli 

Bramkarz:
 David De Gea (Hiszpania)

Obrońcy: 

Pique (Hiszpania)

Thiago Cionek (Polska)

Łukasz Piszczek (Polska) 

Pomocnicy 

Siergiej Milnkowić-Sawić (Serbia)

Mesut Ozil (Niemcy)

Kevin DeBruyne (Belgia) 

Piotr Zieliński (Polska)

Neymar (Brazylia)

Napastnicy 

Robert Lewandowski (Polska)

Lionel Messi (Argentyna)

Najlepsza Jedenastka

Bramkarz:

 Thibaut Courtois (Belgia)

W jego przypadku absolutnie nie nie dziwią pogłoski o możliwej (a niektórzy mówią, że wręcz przesądzonej) zmianie barw klubowych i przejściu do Realu Madryt. Grał bardzo pewnie a dodatkowo popisał się kapitalną interwencją w końcówce meczu z Brazylią. 

Obrońcy:

Benjamin Pavard (Francja)

Przebojem wdarł się do podstawowej jedenastki trojkolorowych a w dodatku zaliczył fantastycznego gola w spotkaniu z Argentyną. 

Diego Godin (Urugwaj)

Jose Gimenez (Urugwaj)

Duet stoperów Athletico Madryt był prawdziwą zaporą nie do przejścia dla napastników rywali.

Marcelo (Brazylia)

Szybkość i niesamowita zwrotność, dzięki którym jego rajdy były niezwykle groźne

Pomocnicy

Dienis Czeryszew (Rosja)

Największe odkrycie tego mundialu! Chyba nikt nie spodziewał się, iż zawodnik Villarrealu będzie w stanie zaprezentować na rosyjskich boiskach aż tak dobrą dyspozycję. 

Casemiro (Brazylia)

Może nie jest specjalnie efektownym, ale za to niezwykle efektywnym jeśli chodzi o niweczenie ofensywnych poczynań drużyn przeciwnych. Piłkarz nie do zastąpienia co pokazał mecz z Belgią. Casemiro nie mógł wystąpić w tym spotkaniu i natychmiast powstała wyrwa. 

Eden Hazard (Belgia) 

Motor napędowy wszystkich akcji swojej drużyny. 

Hirving Lozano (Meksyk)

Piłkarz, który strzelił bramkę Niemcom przyczyniając się do sensacyjnego zwycięstwa Meksyku nad (wciąż aktualnymi) mistrzami świata. Przyjemnie oglądało się jego grę, szczególnie jeśli chodzi o kontrataki. 

Napastnicy

Cristiano Ronaldo (Portugalia)

Po prostu Pan Piłkarz! Niemal w pojedynkę zapewnił Portugalii remis z Hiszpanią. Ośmielę się stwierdzić, że gdyby miał z kim grać to bez wątpienia sięgnąłby po mistrzostwo świata.

Botoks (2017)

Niech Cthulhu będzie z wami!

Patryk Vega to prawdziwy fenomen polskiego kina! Podstawowe zasady tworzenia filmów są mu ewidentnie obce. Nie radzi sobie z prowadzeniem aktorów czy kreowaniem wiarygodnych bohaterów z krwi i kości a przede wszystkim nie potrafi operować subtelnością, więc jego filmy pełne są przesady. Nie potrafi również opowiedzieć koherentnej historii, gdyż fabuła rozjeżdża się na luźno ze sobą powiązane epizody. 

Najwyraźniej jednak Vega opanował sztukę rozumienia potrzeb swoich widzów, skoro sygnowane jego nazwiskiem i wypuszczane hurtowo produkcje ściągają do kin tłumy i biją kolejne rekordy frekwencyjne. Takiego zjawiska nie można lekceważyć. Przemogłem się więc i ja. W końcu zdecydowałem się obejrzeć jeden z najgłośniejszych filmów wspomnianego reżysera czyli ubiegłoroczny "Botoks", opowiadający o problemach polskiej służby zdrowia. I muszę powiedzieć, że jest to znacznie lepszy film, niż się tego spodziewałem przed seansem. Przynajmniej dało się go w miarę bezboleśnie oglądać i nie miałem poczucia żenady. 

Myślę, że głównym powodem takiego stanu rzeczy jest fakt, iż Vega posiada niebywały zmysł obserwacji. Wystarczy bowiem rozejrzeć się dookoła, porozmawiać z osobami z branży albo trochę poczytać, by uwierzyć, iż przedstawione przez niego wydarzenia faktycznie mogły mieć miejsce. Może niekoniecznie w takiej formie, w jakiej zostały przedstawione na ekranie, gdyż przerysowanie pewnych sytuacji jest aż nadto widoczne. 

Lisbeth Salander powrociła!

Niech Cthulhu będzie z wami!

ilka dni temu w sieci zawitał pierwszy zwiastun "The Girl in the Spider’s Web" czyli kolejnego amerykańskiego podejścia do ekranizacji w swoim czasie cyklu "Millenium" Stiega Larssona (Po jego śmierci kontynuowanego przez Davida Lagercrantza). Po niezbyt zadowalającym finansowo rezultacie poprzedniej próby czyli "Dziewczyny z Tatuażem" postanowiono dokonać poważnych zmian.  Davida Finchera na fotelu reżyserskim zastąpił Fede Alvarez (Między innymi "Nie oddychaj!" czy remake "Martwego Zła"), jako Lisbeth Salander zobaczymy Claire Foy a Daniela Craiga zastąpił Sverrir Gudnason (Borg/McEnroe). A ponieważ osobiście uwielbiam postać wspomnianej wyżej genialnej hakerki, którą uważam za jedną z najciekawszych postaci kobiecych w literaturze musiałem zerknąć okiem, co też udało się tam twórcom usmażyć. 

I niestety trzeba powiedzieć, że jak na razie nie wygląda to zbyt korzystnie. Wiem, że to tylko trailer i od wszelkich dalekosiężnych przewidywań należy się póki co powstrzymać (a nuż to tylko niefortunnie dobranego materiału), ale mam wrażenie, że całość sprawia raczej wrażenie parodii "Dziewczyny z tatuażem" a nie jej pełnoprawnego sequelu.

Zreszta jakoś specjalnie mnie to nie dziwi, skoro nawet w przypadku ksiazkowego oryginału pierwsza czesc zdecydownie góruje nad reszta pod względem klimatu czy fabuły, dyż nie ma w nim absolutnie zbednych koligacji rodzinnych glownej bohaterki sprawiajacych wrazenie zaczerpnietych z jakiejs marnej telenoweli. Poza tym Rooney Mara zdaje sie miec wiecej ekranowej charyzmy niz Claire Foy, która wygląda i zachowuje się jak tania cosplayerka. Nie mówiąc już o tym, że nadal uważam, że Mara była dokładnie taką Salander, jaką miałem w głowie podczas czytania książki. Stworzyła bowiem bohaterkę niezwykle skomplikowaną, która wygląda jak delikatna, niewinna i wrażliwa nastolatka (Dodam, że to właśnie dlatego bardziej wiarygodna i wierna książkowemu oryginałowi wydaje mi się scena gwałtu. Z tego bowiem co pamiętam z lektury nasza bohaterka wyglądała na "łatwy łup" co w przypadku eterycznej Mary jest o wiele bardziej prawdopodobne i łatwiej w to uwierzyć niż przy o wiele masywniej zbudowanej Noomi Rapace, która wcieliła się w tę bohaterkę w szwedzkiej wersji), ale jednocześnie oglądając ją na ekranie mamy wrażenie, że w środku drzemie dzika bestia, z którą lepiej nie zadzierać. 

Moje ulubione piosenki!

Niech Cthulhu będzie z wami!

Tak mnie dzisiaj naszło, by z okazji zbliżającego się wielkimi krokami mundialu pobawić się w Adama Nawałkę. Jednak zamiast wybierać piłkarzy wolałem pokusić się o stworzenie zestawienia 23 moich ulubionych piosenek. Przy czym chcę od razu zastrzec, że mówiąc ulubionych nie mam na myśli najlepszych, tylko takie, które z różnych względów uważam za bardzo ważne w mojej muzycznej edukacji najbardziej we mnie utkwiły, poruszyły jakąś strunę bądź takie, do których najczęściej wracam by delektować się pięknem ukrytym w dźwiękach. Oczywiście  racji ograniczonej ilości miejsc niektóre moje ulubione kawałki musiały obejść się smakiem. Co nie znaczy, że uważam je za dużo gorsze. Ba! Innego dnia pewnie mógłbym z nich utworzyć alternatywne zestawienie. Dlatego też prosze go nie traktować jako śmiertelnie poważne, ale raczej jako rodzaj sugestii. 

Miejsce 1. 

Queen "The Show must go on!"

Miejsce 2. 

The Dumplings "Oddychasz"

Miejsce 3.
Emma Stone "Auditon (Fools who dream)

Miejsce 4. 

Archive "Again"

Miejsce 5. 

Arctic Monkey "Do I wanna know"

Miejsce 6. 

Depeche Mode "Strangelove"

Miejsce 7.

The Moody Blues "Nights in White Satin"

Miejsce 8. 

Paramore "Ignorance"

Miejsce 9.

2NE1 "I am the best"

Miejsce 10.

Karen O, Trent Reznor, Atticus Ross "Immigrant Song"

Miejsce 11.
Republika "Republika Marzeń"

Miejsce 12.

Marina and the Diamonds "Starring Role"

Miejsce 13.
Antonio Banderas, Los Lobos "Cancion Del Mariachi"

Miejsce 14.
Placebo "Song to say goodbye"

Miejsce 15.
Edwyn Collins "A girl like you"

Miejsce 16.
TaTu "Ya Soshla S Uma"

Miejsce 17. 

Sting "Shape of my heart"

Miejsce 18.

Linkin Park "In The End"

Miejsce 19.
Myslovitz "Dla Ciebie"

Miejsce 20. 

Taconafide "Nóż"

Miejsce 21. 

Chloe Howl "Rumour"

Miejsce 22. 

Die Antwoord 

Miejsce 23. 

Sigrid "Everybody Knows"